Cazda Alaturka ve Alafranga: Ülkemizde Caz, Türk Sanat Müziği ve Halk Müziği gibi gelenekler, ilk bakışta derin bir zıtlık barındırıyor gibi gözükür. Bu zıtlık algısının bu müzik türlerinin doğasına mı, yoksa süregelen siyasal, ekonomik ve jeopolitik reflekslere mi atfedilmesi gerektiği süregelen bir tartışma konusudur. Cazın, hem doğaçlama kavramı ile olan etkileşimi, hem de kendi tarihine, figürlerine ve biriktirdiği literatüre verdiği sürekli referansları göz önüne aldığımızda, özgür ve rastlantısal olabildiği kadar muhafazakar ve didaktik olabilmesi, onu Türk Sanat Müziği ve Halk Müziği gibi alaturka kabul ettiğimiz geleneklerle oldukça karşılaştırılabilir kılar. Aynı şekilde, alaturka müziğin katı kurallar ve çıraklık süreci ile anılan icrası, müzisyene bıraktığı doğaçlama “açılış” konsepti ile dengelenir. Tüm bu çerçevede inovatif müzisyenler tarafından iki türün sınırlarında yıllardan beridir icra edilen bir tür Türk Caz’ından söz etmek ne kadar mümkündür? İstanbul’da ve özellikle Beyoğlu’nda çoğu yerde olmadığı kadar iyi tezahür edebilen bu müziğin, Türkiye’de süregelen “mahallecilik” adetleri ile ilişkisi nedir?